|
Menu |
 Samuraj – dosłownie „na służbie”. Początkowo zawodowy wojownik, potem członek feudalnej klasy militarnej. Czerwone zbroje i hełmy (pokryte czerwona laką) nosili samuraje z rodu li, którzy byli wasalami rodu Tokugawy. Z czasem ród li połączył się z rodem Itagaki, którego członkowie z kolei byli wasalami rodu Takeda. W ten sposób samuraje z rodu li zaczęli nosić czerwone zbroje, charakterystyczne dla rodu Itagaki. Wojownicy li znani byli jako biegli w sztuce walki i odważni samuraje. W czasie sławnej bitwy pod Sekigaharą, to właśnie oddziały li Naomasy pognały za uciekającymi z pola walki siłami rodu Shimazu. Li Naomasa zabił Shimazu Toyohisę, ale sam zginął wkrótce potem, zastrzelony przez strzelca z rodu Shimazu.  Zbroja Naomasy, jego hełm i flaga rozpoznawcza były czerwonego koloru. Bardzo często na fladze widniał znak rodu li. Z tyłu zbroi przymocowany był stojak – pojemnik służący do wkładania i przytwierdzania flagi rozpoznawczej. W okresie Sengoku używano różnych formacji żołnierzy do przeprowadzenia zwiadu, miedzy innymi sławnych wojowników lub szpiegów zwanych ninja. Nie tylko przedostawali się do obozu wroga w celu zebrania ważnych informacji, ale również niepokoili wroga nocnymi atakami. Nieprzyjaciel przygotowany na takie niespodzianki często sam wysyłał swoje oddziały ninja w celu przechwycenia szpiegów wroga, po czym oni sami przedostawali się do obozu nieprzyjaciela. Przed nocnymi wyprawami ustalano hasło. Gdy ninja wracali ze zwiadu, ich przywódca bez ostrzeżenia wypowiadał hasło, na dźwięk którego ludzie wstawali, tak jak to było poprzednio umówione. Kto tego nie uczynił uważany był za wrogiego szpiega. Zbroje samurajów. Typ keiko, małe płytki żelazne łączono taśmami jedwabnymi, co ułatwiało poruszanie. O-yoroi wykonana była z małych prostokątnych płytek żelaznych powleczonych laką. Płytki w rzędach łączono taśma jedwabną lub paskami skóry. Napierśnik i naplecznik połączone były dwoma pasami skóry zapinanymi na ramionach klamry. Na ręce zakładano specjalne rękawy, zbrojone płytkami metalowymi chroniącymi z wierzchu przedramiona. Fartuch haidate – osłaniał on dodatkowo biodra i uda z przodu i utrudniał cios od tyłu w podbrzusze. Wykonany z małych elastycznie połączonych elementów, układał się do ciała w czasie ruchu. Hełm kabuto, wykonany był w kształcie dzwonu z ośmiu lub dwunastu płytek złączonych u góry okrągłą płytką żelazną. Nakarcznik również wykonany był z płytek żelaznych połączonych jedwabną taśmą. Górna płyta przechodziła w wygięte na boki z przodu hełmu skrzydła. Mempo – maska na twarz, chroniąca nos, policzki, brodę i krtań. Nagolenniki suneate, chroniące golenie i przód kolan przed cięciem naginatą lub yari. Tachi – długi jednosieczny miecz. Pochwy do nich wykonywano z drewna powlekanego laką lub pokrywanego skórą. Posiadały one okucia służące do przymocowania tachi u boku zbroi. Noszony ostrzem ku dołowi. Katana. Głownię miecza skrócono do ok. 70 cm i zaczęto go nosić w gładkiej pochwie wsunięty za pas ostrzem do góry.  Najlepsze miecze otaczano wielką czcią i przekazywano z ojca na syna przez setki lat. Najlepsze miecze japońskie, choć znana jest technika ich produkcji, są nie do podrobienia. Szczególnie materiał, z którego je wykonywano. Przypuszcza się nawet, że stal pochodziła z brył meteorytów, które spadły kiedyś na ziemię. W arsenale broni tnących znajdował się jeszcze krótki miecz wakizashi, sztylety, tanto i krótszy od niego aikushi, które kształtem wzorowały się na mieczu katana. Miecz japoński, początkowo był wykonany był z drewna, potem z brązu i wreszcie z żelaza. Broń drzewcowa. Naginata – halabarda – broń o drzewcu przekroju owalnego, dł. ok. 2m z osadzonym ostrzem w kształcie miecza o dł. ok. 30-50 cm (głownia wygięta). Zakrzywiony kształt ostrza pozwalał przy parowaniu zahaczyć za ostrze miecza i odchylić go lub wytrącić z rąk. Okazała się bardzo przydatna w walce konnej. Spełniała ona też doskonale swą rolę w walce przeciwko konnicy. Przecięcie Ściegien nóg konia zmuszało ciężkozbrojnego samuraja do podejmowania walki pieszej.  Hira sakaku yari – włócznia – drzewce o dł. od 2,5 do 5 m i grot o dł. od 10 do 50 cm o przekroju trójkąta równoramiennego. Krawędzie grotu były ostre, tak że obok głównej techniki dźgnięć można też było wykonywać nią cięcia.  Słownik: Ronin – Samuraj bez ziemi i pana. Termin używany w drugiej połowie XIX wieku. Szogun – Początkowo termin ten oznaczał stopień wojskowy dowodzących cesarską armią japońską, później dziedziczny tytuł wojskowych władców Japonii sprawujących faktyczną władzę w kraju. BUSHI – wojownik, samuraje byli istotną częścią tej warstwy. Ważniejsze daty: 1543 – Portugalczycy sprowadzają do Japonii broń palną. 1600 – Bitwa pod Sekigaharą, w której Tokugawa leyasu pokonuje Ishida Mitsunari. W czasie bitwy szczególną odwagą odznaczają się ubrani w czerwone zbroje samuraje z rodu li. 1868 – wprowadzono edykt zakazujący noszenie mieczy, zlikwidowano samurajów jako klasę społeczną. Bibliografia:
|
Michał Majewski © Wszystkie prawa zastrzeżone | Kobierzyce 2009